توکنارمن نشسته خبرازدلم نداری

زچه روبه من نگاهی نکنی به چشم یاری؟

زندای دل شنیدم که به من به یاس میگفت :

به همیشه باتوبودن نبودامیدواری..

دل من به جستجویت به هزارراه میرفت

تاکجاتودورگشتی که نشان وره نداری!

چه صبوربودابرچشمم که نگاه داشت بغض خودرا !

تونبوده ای پریشان خبرازدلم نداری..

به کبوتران دستت که زدست من گریزند

به هزارطعنه گفتی که به من نظرنداری

نگذارآه سردم برودزسینه بیرون

که توحرمت دلم رابخدا نگه نداری..

شعرشهیدم رابادستهای خوددرگوردفترم به خاک سپردم

بدون آنکه کسی بفهمدکه اوچه بود

ودرراه که شهیدشد...

تنهایادی ازاوباقیست وقتی سخن می گفت

ازتنهایی من...

ازتنهایی تو...

ازتنهایی ما...

ازتوحیدعشق...

ازنبوت فصل...

ازمعادخاک...

وقتی آن رابرای تومی خواندم

درتوسکوت حاکم بود

بی هیچ واکنشی

شهیدگمنام راچه کسی باورخواهدکرد؟

می نشینم تنها

تنهابامدادی دردست

وورقهای سفید

چون کبوترهایم که گهی می بوسم

زیربال وپرشان

نرمی وگرمی بال آنها

به من احساس عجیبی بخشد

مثل احساس رهایی ازبند 

ونهایت پرواز...

جنگ سردیست میان قلم وکاغذمن

قلمم می خواهد

بنویسدازننگ

ازدورویی ودورنگی ونفاق

ازتهاجم ازقهر

ازشب طوفانی

ازهوای دلتنگ

قلمم می خواهد

بکشدقویی را

برسر چشمه ی عشق

که چه مسموم هوایی دارد...

یابه تصویر کشد

باغی را

که محیطش شده

دیواربلند

ورهی بی پایان

وچراغی خاموش...

نازنین دفترمن

قلب سپیدی دارد

اوورق می خوردو

فریادی می کشدبرقلمم

که برویم ننویس

ناامیدی وملال

بنویس ازهجرت

بنویس ازپرواز

ازپرستویی که

بارسفرمی بندد

درشب طوفانی

وبرایش تصمیم

چقدرآسان است

بنویس ازچشمه

که سرازسنگ برون می آرد

وروان می گردد

روی خاک غربت

تاکه سیراب کند

تشنه ای راکه عطش

عقل وهوشش برده

بنویس ازمعنا

ازحقیقت

که بسان خورشید

واضح وپرنوراست

ونمی پوشاند

ابرتردیددگررویش را

قلم ودفترمن

هردویارنداگر

پی به این رازبرند

که سپیدی وسیاهی گرچه

متضادندبهم

درکناردگرند

معنی یکدگرند...

خواهمت زعشق چومعشوق یاررا

می خواهمت کنارچنان سروآب را

می خوانمت به شعروترانه بهرغرل

باتوتوان سروددوصدشعرناب را

می جویمت میان هزاران گل قشنگ

درکوه ودشت ودامن وهرچشمه ساررا

می پویمت که وسوسه ام میکنی به خود

پروانه ای که باز نمودی دوبال را

می سایمت چومهربه پیشانی خودم

می بوسمت محال نباشدخیال را

می بویمت چوخاک که باران زده به آن

بوی توزنده کندخاطرات را

می دوزمت به مخمل چشم سیاه خود

شایدتورادوباره ببینم به خواب ها

می دانمت که درتصورمن جاگرفته ای

درباورم تویی وندیدم سراب را

می دارمت نگاه اگرچه توبسته ای

ازهرطرف بسوی منه خسته راه را

می پایمت زدورسرهرکوی وبرزنی

باآنکه سوی من تونکردی نگاه را

می پرسمت که به چشم توکیستم؟ 

ازتوچه پرسشی ؟که ندادی جواب را...

    www.kalamat.loxblog.com  http://